روز آواها و نوا های ایرانی

با توجه به اهمیت و لزوم نامگذاری روزی به نام موسیقی در تقویم رسمی ایران، پس از سال‌ها مجادله و جست‌وجو، سال گذشته۱۴۰۰با همفکری و هم‌اندیشی تعدادی از فعالان عرصه فرهنگی نامه‌ای با امضای ۳۰ تن از استادان و اهالی این عرصه تهیه و به شورایفرهنگ عمومی ارسال شد. پس از پی‌گیری اسامی پیشنهادی برای نامگذاری این روز در نهایت روز آواها و نواهای ایرانی به‌ نامصفی‌الدین ارموی در ۶ بهمن ماه پذیرفته و به تایید شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید. امسال۱۴۰۱ روز «آواها و نواهای ایرانی وروز بزرگداشت صفی‌الدین ارموی» برای نخستین بار در گاهشمار رسمی کشور درج شده است.

صفی الدین فاخر ارموی که بود؟ 

صفی‌الدین‌ عبدالمومن‌بن‌ابی‌المفاخر یوسف‌بن‌فاخر ارمو در سال ۶۱۳ در ارومیه چشم به جهان گشود و در سال ۶۹۳ هجری قمری دردهه هشتاد زندگی زمانی که مقروض شده بود و نمی‌توانست دین خود را بپردازد به زندان افتاد و در شهر بغداد درگذشت. به گفته‌ایدیگر، او در تبریز درگذشته و در مقبره‌الشعرای این شهر دفن شده‌ است.   

او یکی از بزرگ‌ترین موسیقی‌دانان و خوشنویسان قرن هفتم هجری است و مباحث و نظراتش از گذشته تاکنون مورد توجه هنرمندان بودهاست. او نه‌تنها در حوزه نظری موسیقی بلکه در حوزه علمی نیز نوآوری‌های بسیار داشته است. «شرفیه» و «الادوار» عنوان دو اثراوست. ارموی به‌عنوان ادیب و عروض‌دان هم شناخته می‌شود.

روز آواها و نوا های ایرانیصفی‌الدین در اوایل جوانی برای تحصیل علم رهسپار بغداد شد و در حالی که ۱۸ سال بیش نداشت در مدرسه معروف مستنصریه که بهامرالمستنصر بالله عباسی در بغداد نام‌نویسی کرد. در آنجا بود که در اندک مدتی استعداد و ذوق فراوانی که داشت از فنون ادب بهرهکافی گرفت و علوم متداول عصر را از صرف و نحو عربی و فنون شعری و محاضرات و تاریخ و علم و فن موسیقی آموخت. او در ابتدا درفن خوشنویسی و نویسندگی پیشرفت کاملی بدست آورد و سر آمد خوشنویسان عصر خود شد سپس به نواختن عود مشغول و در ضمنتمرین به این نکته پی برد که استعدادش در این کار بیش از خط و فنون دیگر است.

پس از درک این حقیقت به تعقیب موسیقی پرداخت وطولی نکشید که در این هنر نیز سرآمد روزگار شد. با این که صفی‌الدین به عودنوازی و کار موسیقی نیز مشغول بود ولی به نویسندگیشهرت داشت و چون دارای اخلاق پسندیده و عالم به فنون و آداب و رسوم بود هر روز به احترامش افزوده می‌شد.

روز آواها و نواهای ایرانیاثار صفی الدین ارموی 

یکی از آثار سرشناس صفی‌الدین ارموی «الادوار فی‌الموسیقی» است که با نام کوتاه‌شده «الادوار» نیز شناخته می‌شود. در این کتاب،صفی‌الدین به بررسی موسیقی ایران از نظر تئوری موسیقی پرداخته و ویژگی‌هایی از قبیل پرده‌ها و نغمات را در چارچوب دو دایره بانام‌های «ادوار مشهوره» و «ادوار کثیره» شرح داده است. او همچنین نحوه کوک کردن سازهایی مثل بربط را شرح داده است. بعد ازنوشته‌های ابن‌سینا در مورد موسیقی در کتاب «شفا»، کتاب «الادوار» قدیمی‌ترین کتاب موجود درباره نظریه علمی موسیقی است.

دومین کتاب مشهور ارموی «رساله‌الشرفیه» است. او این کتاب را حدود ۶۶۵ قمری (معادل ۱۲۶۷ میلادی) نوشت و به شاگردش،شرف‌الدینی جوینی، اهدا کرد. ارموی از خاندان جوینی با نصیر‌الدین طوسی آشنایی داشت و احتمال می‌رود که طوسی علاقه ارموی رابه علوم یونانی برانگیخته باشد؛ چنان‌که در «الادوار» ارموی تحت‌تاثیر علم موسیقی یونانی نبوده؛ اما در رساله شرفیه این تاثیر وجوددارد. این احتمال هم وجود دارد که ارموی کتاب دومش را تحت‌تاثیر آثار فارابی (به‌ویژه موسیقی کبیر) نوشته باشد.

روز آواها و نواهای ایرانیبیشتر مولفان بر این باورند که «رساله‌های شرفیه» و «ادوار ارموی» منجر به بروز انقلابی بزرگ در موسیقی در سراسر عالم شدهاست. از سایر آثار ارموی نسخه‌ای باقی نمانده‌است، کتاب «الکافی من الشافی فی علوم العروض و القوافی»، «رساله ایقاع (رسالهریتم یا وزنکه به فارسی نوشته شده بود و «فائدة فی العلم الموسیقی».

___________________________________

اگر از این مقاله لذت بردید از مقاله قبلی ما نیز دیدن کنید.

زادروز ابولقاسم فردوسی

اشتراک گذاری:

Helia Taheri

عضویت در خبرنامه

درخبرنامه ما عضو شوید

لورم ایپسوم متن ساختــگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ، و با استفاده از طراحان گرافیــک است، چاپگرها و متون بلکه روزنامه و مجله در ستون و سطرآنچنان که لازم است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *