داستان پندآموز

در دنیایی که هر روز پر از استرس، اخبار نگران‌کننده و دغدغه‌های بی‌پایان است، ذهن ما مدام میان گذشته و آینده در نوسان است. همین آشفتگی ذهنی باعث می‌شود کمتر لحظه‌ی حال را احساس کنیم و زیبایی ‌های زندگی را

من، با هر آنچه که هست به خود عشق می‌ورزم. همه چیز خوب است! من به خود بها می دهم. من از درون خود، راه زیادی را طی کرده ام و هنوز هم، راه زیادی مانده است. من آموخته‌ام که

من از خدا، تصوری عاشقانه دارم. قدرتی عظیم که همه ما را آفریده است. من، این قدرت را دارم که چیزها را، همان طور که هستند ببینم. می‌توانم با چشم عشق، چیزها را همان طور که خدا انجام داده ببینم.

زندگی هر انسانی پر از فراز و نشیب است. روزهایی پر از امید و انرژی داریم و گاهی هم در دل تاریکی‌ها، احساس ناامیدی و بی‌انگیزگی می‌کنیم. استرس‌های روزمره، مشکلات مالی، چالش‌ های کاری یا روابط انسانی می‌توانند ذهن و

زندگی امروز با سرعت و فشار بی‌وقفه‌ای که دارد، ذهن انسان را اغلب پر از اضطراب، نگرانی و افکار منفی می‌کند. در چنین شرایطی،احساس می‌کنیم که مسیر زندگی تکراری و سنگین شده است و هر روز ما شبیه روز قبل

خانه درونی و خانه بیرونی من، مکان هایی زیبا و آرام هستند. قلب من، خانه من است. من در خانه قلب خویش هستم. قلبم را با خود به هر جا که زندگی می‌کنم می‌برم. همان طور که عشق ورزیدن به

بسیاری از ما موفقیت و فراوانی را تنها در تلاش سخت، برنامه‌ریزی و پشتکار می‌دانیم؛ در حالی که یک عنصر مهم و گاهی نادیده گرفته‌ شده می‌تواند راه رسیدن به اهداف را بسیار هموارتر کند: شکرگزاری. سپاسگزاری نه‌تنها یک عمل

من آرامش دارم، می‌دانم که زندگی همیشه مرا حمایت می‌کند. زندگی مرا حمایت می‌کند. من نه، تنها هستم و نه در این جهان به حال خود واگذارده شده ام. همه زندگی، مرا هر لحظه از روز و شب حمایت می‌کند.

شکرگزاری یکی از ساده‌ترین و در عین حال قدرتمندترین ابزارهایی است که می‌توانیم برای بهبود کیفیت زندگی‌مان استفاده کنیم. وقتیذهن و قلب خود را به قدردانی از داشته‌ها و نعمت‌های زندگی اختصاص می‌دهیم، نه‌تنها روح ما آرام می‌شود، بلکه ذهن

همه ما در لحظه‌هایی از زندگی گرفتار روزمرگی، مشکلات و دغدغه‌های مختلف می‌شویم و گاهی فراموش می‌کنیم که چه نعمت‌هایبزرگی در اختیار داریم. همین غرق شدن در کمبودها و نداشته‌ها، باعث می‌شود حس نارضایتی در ما افزایش پیدا کند و