قدرشناسی پادزهر تندی و تنفر است
هرچه بیشتر خود را به روی نور بگشایید،
دنیایی که در آن زندگی می کنید درخشان تر خواهد شد.
«شاکتی گوِین»
بیست سال پیش سینتیا، زنی ظریف و بااستعداد، در آستانهٔ سی سالگی طی یک جدایی وحشتناک طلاق گرفت.
بیست سال بعد، تلخ و بی‌انگیزه هنوز از شوهر سابقش شاکی بود و چون فکر می کرد او زندگی اش را نابود کرده، در هر فرصتی از او به فرزندان و دوستانش بدگویی می‌کرد. البته شوهر سابقش به نوعی این کار را کرده بود. از آن جا که سینتیا دائماً روی رنج ها و تلخی‌های زندگی اش تمرکز می‌کرد، هرگز نتوانسته بود شفا یابد و به راه خود رود. او که رنجیده و نفرت زده بود، نتوانسته بود عشق تازه‌ای را به زندگی‌اش جذب کند و فرزندانش که حالا بزرگ شده بودند، مثل طاعون از او دوری می‌کردند.
آیا تا به حال به کسی برخورده‌اید که آنقدر نسبت به زندگی تلخ و کج خلق باشد
که مثل یک سیاه چاله همه انرژی‌های اطرافش را بمکد و در خود فرو برد؟
چه او را بدبین بنامیم، چه ناشکر و چه کسی که همیشه نیمه خالی لیوان را می‌بیند، به هر حال همواره برای دیگران باری سنگین است. آنها چنان بر ناکامی‌های خود متمرکز هستند که نمی توانند ببینند که از چه راهی هدیه ها و برکات و شگفتی های زندگی را دریافت کرده اند. اغلب ما در زندگی سیاه چالهٔ کامل نیستیم، اما اگر قدر نعمت های زندگی مان را ندانیم، گرفتار تلخی‌هایی خواهیم شد که ما را از پیشرفت‌های عاطفی و معنوی باز می‌دارد.
اگر رشد نکنیم، نور درون مان تاریک خواهد شد.
تلخی و کج خلقی سمی است که نور روح‌مان را کم سو می‌کند. دائماً ما را متوجه کاستی‌ها می کند و از این طریق ما را در مقابل شادی‌ها و لذت‌های زندگی سخت می‌کند.
وقتی همسر اولم بعد از چهارده سال مرا ترک کرد، گفت ترکم می کند چون من زود کج خلق میشدم و او نمی‌خواست شاهد این همه تلخی باشد. هرچند جدایی اما دلایل دیگری هم داشت، از جمله مشکلات بسیاری که به خود او مربوط می‌شد، اما بعد از فرونشستن رنج جدایی، ممنون او شدم که برای اولین بار مرا از خواب بیدار کرد.
من داشتم به زنی تلخ و منفور مبدل میشدم و این چیزی بود که به هیچ وجه دلم نمی‌خواست.
من تصمیم گرفته‌ام دیگر به حضیض تلخی سقوط نکنم. درست است که در زندگی چیزهایی وجود دارد که آدم را ناراحت خشمگین یا رنجیده می‌کند. اما این دلیل نمیشود که من کاملاً چشمم را به روی چیزهای زیبا، خوب، و تأثیرگذار ببندم. می خواهم که روحم با نور محبت بدرخشد و قدرشناسی بهترین راه رسیدن به این حالت است.
قدرشناسی نوری درونی است که می توانیم با آن روح مان را درخشان کنیم.
هرچه شاکرتر باشیم، نور بیشتری از ما متصاعد خواهد شد و دنیا را روشن‌تر خواهد کرد.
منبع 👇🏻
کتاب: قدرشناسی
نویسنده: ام.جی.ریان
مترجم: زهره زاهدی
اگر به بخش داستانک علاقمند هستید از مقاله قبلی ما نیز دیدن کنید.
روی لینک زیر کلیک کنید.
